Matthias Grothus

Matthias Grothus’ esthetiek hangt sterk samen met die van de natuur. Vormen moeten bij hem een zekere natuurlijke schoonheid hebben. Ook moeten zijn objecten bij voorkeur kunnen bewegen of geluid kunnen maken zoals iets in de natuur dat ook kan. Daarnaast heeft de natuur zwaartekracht, energie en een dampkring die het wezens mogelijk maakt op deze planeet te kunnen leven. Dat zijn niet alleen zaken om zuinig op te zijn, het zijn ook zaken die zichtbaar en hoorbaar gemaakt kunnen worden met behulp van techniek, die immers ook door de natuur zelf gegeven kan worden. De natuur biedt de basis, de mens hoeft alleen nog maar te denken en de verbanden te leggen.

Grothus’ fascinatie voor het samenspel van esthetiek, natuur en techniek komt misschien het beste naar voren in zijn verzameling speakers. Hun ronde vormen die op een zo goed mogelijke manier geluid moeten verspreiden, zijn sowieso al een combinatie van verfijning en robuustheid die gebaseerd is op de geleiding en werking van geluid in de ruimte. Hij heeft ze al verwerkt in meerdere sculpturen, zoals in Methamorphose, een uiterst rank werk waarin speakers onderdeel zijn van houten kegels, die zowel doen denken aan lampen als aan vreemde buitenaardse bloemen. Bovendien laten ze zangvogelgekwetter horen.

Door middel van geluid en beweging probeert Grothus de kijker te confronteren, niet op een nare, afstotende manier, maar uitgaande van de nieuwsgierigheid van de kijker. Hij verleidt de beschouwer met een bijzondere, natuurlijke vorm, waarbij je als kijker wil weten wat je voor je ziet. Grothus maakt daarbij geen gebruik van hedendaagse digitale technieken maar puur van mechanismen en elektronica. Grothus’ werken zijn technisch begrijpelijk, maar lijken zich verder volstrekt onberekenbaar te gedragen. Ze zijn enorm aanwezig, eisen de aandacht en vervelen nooit.

Bertus Pieters, Villa La Repubblica