Abel Wolff

Wie naar een museum of een galerie gaat om daar kunstwerken te zien, zal daar doorgaans eindproducten aantreffen. Kunstwerken zijn vaak voltooide zaken. Het zijn dingen die een bepaalde fascinatie opwekken waarbij de eenheid van de vorm, het materiaalgebruik en de idee de esthetiek van de kunstenaar in haar meest verzadigde hoedanigheid laat zien. Het maakproces zelf, dat in feite zowel onderdeel van die esthetiek uitmaakt als haar bepaalt, is in zo’n eindproduct soms meer of minder goed te zien en soms ook helemaal niet. Het kan ook voorkomen dat een kunstenaar expres het maakproces verdoezelt. Maar Abel Wolff is juist gefascineerd door dat proces zelf. Het eindproduct is voor hem niet meer dan een bewijs van wat apparaten op basis van zijn idee geproduceerd hebben.

Die apparaten kunnen analoog of digitaal zijn en dan gaat het vooral om apparaten die met het kijken te maken hebben: camera’s, printers, scanners etc. Wolff programmeert zijn apparaten zodat zij doen wat hij wil, maar ook gewoon doen waarvoor zijn gemaakt zijn. Dat programmeren doet hij niet met chips, met extra software of door het veranderen van de hardware. Dat is wat hem betreft te ondoorzichtig en daarom niet interessant. Het gaat hem juist om het maakproces en hoe je bijvoorbeeld de processen van twee verschillende apparaten op elkaar aan kunt sluiten. Een eenvoudig maar prachtig voorbeeld is het combineren van een printer en een scanner, door een lange rol papier waarvan de uiteinden aan elkaar zijn bevestigd, door beide apparaten te geleiden, de scanner te laten scannen wat geprint is en de printer te laten printen wat gescand is.

Door een afwijking in een of beide apparaten verandert het beeld steeds. Als eindproduct zou je de lange rol met prints kunnen beschouwen, maar belangrijker is hoe die prints ontstaan zijn en door welke ingrepen ze gemaakt zijn en eruit zien zoals ze eruit zien. De rol laat vooral een proces zien, een proces dat de kip-en-ei-vraag weer opnieuw laat opdoemen. De schoonheid zit in hoe helder dat proces te zien is. Wolff laat op die manier bovendien zien hoe beelden tot stand kunnen komen, hoe willekeur werkt en zich ontwikkelt en hoe fascinerend dat is. Hij brengt zijn apparaten daarbij regelmatig tot het uiterste van hun kunnen.

Bertus Pieters, Villa La Repubblica